"Τo πάθημα πρέπει να σου γίνεται μάθημα στη
ζωή", έλεγε ο πατέρας μου ο Αλέξης!
Αν με ρωτήσεις τι είναι αυτό που έμαθες, που ξέρεις πιο
καλά απ’ όλα, ένα θα σου πω:
"Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του
ευεργετηθέντος".
Αυτό έμαθα!
Σ’ όλα τ’ άλλα μπορεί να είμαι αδαής και άσχετος, αυτό το ‘χω βιώσει στο πετσί μου, το ξέρω
πολύ καλά...!
Το "κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό" που
‘λεγε ο πατέρας μου, είναι σε γενικές
γραμμές σωστό.
Αρκεί εκείνος /εκείνοι που θα βοηθήσεις χωρίς
ανταλλάγματα να μη σε γνωρίζουν, να μην έχουν καμία δυνατότητα να σε
προσεγγίσουν, να μην έχεις μαζί τους κανενός είδους επαφές, κολλητιλίκια και
συναλλαγές.
Σύμφωνα με μια θεωρία, υπάρχει μια συμπαντική
αρμονία-ισορροπία και όταν κάπου κάνεις ένα καλό, το εισπράττεις στη ζωή σου
από αλλού. Απ’ το Σύμπαν, απ’ τον Θεό, ποτέ από εκείνον/ους που βοήθησες.
ΣΥΝΗΘΩΣ βοηθάμε άτομα που έχουν ανάγκη ή προσποιούνται
πως έχουν ανάγκη.
Στη δεύτερη περίπτωση μικρό το πρόβλημα· έπεσες σε
απατεώνα -ας πρόσεχες!
Τώρα να το λουστείς.
Εδώ μιλάμε για κάποιον που είναι στη δύσκολη, τον βάζεις σπίτι σου, του στέκεσαι συναισθηματικά, τον στηρίζεις
ψυχολογικά κλπ.
Επειδή τον αγαπάς, τον θεωρείς δικό σου άνθρωπο, φίλο σου
και «ο φίλος τω φίλω εν κινδύνοις γιγνώσκει». Του στάθηκες γιατί είσαι έτσι
εσύ ..λαρτζ.
Ε, λοιπόν, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο πως αυτός ο
τύπος ο ευεργετημένος κάποια στιγμή θα γίνει ορκισμένος εχθρός σου.
Θα θέλει την εξόντωσή σου, τον θάνατό σου. Ποιος είναι ο
λόγος; Κι αυτό το ‘μαθα καλά.
Συνήθως βοηθάμε ανθρώπους πολύ κατώτερούς μας.
Οχι οικονομικά και
κοινωνικά, αλλά κυρίως πνευματικά, ηθικά και συναισθηματικά.
Οσο περισσότερα προσφέρεις απ’ το περίσσευμα ή το
υστέρημά σου σε κάποιον που δεν το αξίζει, τόσο του γιγαντώνεις μέσα του το
σύμπλεγμα κατωτερότητας και τον θυμώνεις.
Αν ήταν εκείνος στη θέση σου, δεν θα σου ‘δινε τίποτα
απολύτως.
Ούτε ένα ποτήρι νερό να πιεις, γιατί δεν έχει δώσει ποτέ
κάτι δικό του σε κάποιον.
Δεν είναι το θέμα του το οικονομικό, αλλά το έλλειμμά του
το ψυχικό, που τον κάνει συναισθηματικά μισερό και κομπλεξικό.
Δεν μπορεί να ανεχθεί κάποιον που τον βοηθάει, τον
ξελασπώνει, του προσφέρει ανιδιοτελώς.
Αντί να τον ευγνωμονεί, αρχίζει να τον φθονεί -κι είναι
άλλο η ζήλια κι άλλο ο φθόνος.
Αυτός προκαλεί το μίσος.
ΟΣΑ περισσότερα του δίνεις τόσο πιο πολύ τον εξαγριώνεις.
Γιατί τον προσβάλλεις!
Αυτή είναι η λέξη: τον προσβάλλεις.
Νιώθει «υπό» και δεν πρόκειται να στο συγχωρέσει ποτέ
αυτό.
Και αν όλη του η λαθραία ζωή η κομπλεξαρισμένη έχει
στηριχθεί μόνο σε ό,τι του προσφέρεις χωρίς να τ’ αξίζει εσύ, είναι βέβαιο: θα
σου καρφώσει ένα μαχαίρι στην πλάτη στην πρώτη ευκαιρία που θα βρει.
Αν θες να έχεις ορκισμένους εχθρούς, εύκολο είναι· μάζεψε
γύρω σου τους αχρει(α)στους για να νιώθεις ασφαλής, ευεργέτησε τους αχάριστους
και κάνε καλό στους κομπλεξικούς…
