ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

27.12.13

Ευχές από τον Διοικητή του Νοσοκομείου Καλαμάτας

Διαβάστε περισσότερα...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΣΗΝΙΑ;

 
ΑΣ ΖΗΤΗΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΤΟΥΣ ΦΑΚΕΛΛΟΥΣ ΤΩΝ ΕΜΠΡΗΣΜΩΝ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ !!!
Είναι πλέον ΝΤΡΟΠΗ για τις διωκτικές αρχές της Μεσσηνίας  να μην μπορούν ή να μην …θέλουν να προστατεύσουν τις περιουσίες  των κατοίκων  των κατοίκων της Τοπικής Κοινότητας Μεταμόρφωσης του Δήμου Πύλου –Νέστορος .
Δεκάδες εμπρησμοί σε σπίτια, αποθήκες, ελαιώνες ,δάση και αυτοκίνητα τα τελευταία ΚΡΑΤΗΘΕΙΤΕ ….20 χρόνια παραμένουν ανεξιχνίαστοι.
Η κρατική εξουσία που όταν θέλει  «λειώνει » στα γρανάζια της  τον νομοταγή πολίτη ,παρακολουθεί αμήχανη την εγκληματική δράση μεμονωμένων ατόμων ή οργανωμένης συμμορίας που τρομοκρατεί καίγοντας περιουσιακά στοιχεία φιλήσυχων πολιτών  που από ατυχία ή σύμπτωση βρίσκονται  στον δρόμο τους .
ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ  την ώρα που εξαρθρώνουν τρομοκρατικές οργανώσεις,εξιχνιάζουν  ειδεχθή εγκλήματα σκοτεινές υποθέσεις να παρακολουθούν  ….από μακριά  την δράση των εγκληματικών στοιχείων της Μεταμόρφωσης  σφυρίζοντας αδιάφορα , αγνοώντας τον δυστυχή πολίτη που γίνεται  στόχος εγκληματικών ενεργειών .
ΕΙΝΑΙ ΛΥΠΗΡΟ για τους  επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας της περιοχής που ανέχονται (στα όρια της δικαιοδοσίας τους) , η περιοχή της Μεταμόρφωσης  να αποτελεί «άβατο » επί δεκαετίες για τις υπηρεσίες τους .

Β.Μ

Διαβάστε περισσότερα...

ΕΛΕΟΣ με τους εμπρησμούς στην Μεταμόρφωση

ΦΟΒΟΣ, ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΓΗ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ  - 20 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙΝΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ …ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ !!!
Στόχος  «σκοτεινών δυνάμεων » έγινε τις πρώτες πρωινές ώρες στην Μεταμόρφωση  το αυτοκίνητο δημοτικής υπαλλήλου του δήμου Πύλου –Νέστορος
Άγνωστοι δράστες «πυρπόλησαν » με εύφλεκτο υγρό το σταθμευμένο  μπροστά στην οικία της Ι.Χ επί της επαρχιακής οδού Χώρας –Καλαμάτας  με αποτέλεσμα  την ολοσχερή καταστροφή του .
Το γεγονός της πυρπόλησης του αυτοκινήτου της μητέρας δύο παιδιών προκαλεί για μία ακόμα φορά σοβαρά ερωτήματα για την δράση των αδίστακτων εμπρηστών που επί μία 20 ετία πυρπολούν ανενόχλητοι  σπίτια,ελαιώνες ,δάση και τώρα αυτοκίνητα χωρίς η περίφημη «κρατική μηχανή » να καταφέρει να τους ….εντοπίσει .
Διαβάστε περισσότερα...

26.12.13

« Πορεύτηκε τη Μακαρία οδό »

Πέρασε στα «Ουράνια» σε  ηλικία 85 ετών , η Ακριβή χήρα Αργυρίου Μπακαράκη   την  Δευτέρα  23-12 -2013  στην Μεταμόρφωση  
Η  Νεκρώσιμος  ακολουθία  τελέσθηκε  την Τρίτη 24-12-2013 στον ιερό Ναό Αγίων Πάντων και η ταφή της  στο κοιμητήριο Μεταμόρφωσης.
Στους οικείους της  εκφράζουμε τα  θερμά μας συλλυπητήρια
Διαβάστε περισσότερα...

24.12.13

Ευχές από τον Τάσο Αποστολόπουλο

Η γέννηση του Χριστού ας φέρει τη γέννηση της ελπίδας και ας μας απαλλάξει από τα δεινά που ζούμε ως πρόσωπα και ως κοινωνία. 
Το όραμά μας για το καλύτερο αύριο ας μας συνοδεύει και ας μας γεμίζει αισιοδοξία.
 
Τάσος Αποστολόπουλος
Διαβάστε περισσότερα...

Ευχές από το Δήμαρχο Πύλου-Νέστορος Δημήτριο Καφαντάρη

Διαβάστε περισσότερα...

22.12.13

ΕΥΧΕΣ από τον Σύλλογο Βλαχοπουλαίων Αθήνας

Διαβάστε περισσότερα...

ΣΕΙΣΜΟΣ 1886 - Το φίδι προστάτης του σπιτιού...

Η γριά Διαμάντω, καμιά εξηνταπενταριά χρονώνε, χήρα τώρα κάπου δεκατρία χρόνια, σηκώθηκε αχάραγο, έριξε δυο τρεις χούφτες νερό στα μούτρα της, να ξετσιμπλιάσει τα μάτια της, και να ξυπνήσει. Αφού νίφτηκε και σκουπίστηκε με την μπροστοποδιά της, βούρλιασε και το μαντήλι της γύρω από το κεφάλι της, να κρύψει τα ξέπλεκα μαλλιά της και βάλθηκε βιαστικά να μάσει τ’ ανάχλια της, να τα φορτώσει στο βασταγούρι, για να κατηφορίσει στο εξοχικό κάτου στην Ποταμιά.

Αφού τα συγύρισε, έβαλε ανάρριχτα την μπόλκα της, τα φόρτωσε τον γαϊδουράκι της, έπιασε το καπίστρι στα χέρια της και κατηφόρισε για Ποταμιά. 
Μέχρι να ξημερώσει, είχε φθάσει όξω από το παλιόσπιτο που είχανε κάτου στην Ποταμιά. Το είχε κτίσει ο μακαρίτης ο πατέρας του πεθερού της. Βλέπεις τα παλιά χρόνια, ξωμάχοι τότε, μένανε χειμώνα καλοκαίρι, εκεί που είχανε τα ζωντανά και τις δουλειές τους και είχανε τα κονάκια κοντά στις στάνες τους. Το σπίτι ετούτο, ήτανε ένα δίπατο παλιό, έμοιαζε σαν αρχοντικό στη μέση στον λάζο. Αφού ξεφόρτωσε τον γάιδαρο τον ξεσαμάρωσε και τον έδεσε πιο πέρα για να φάει τα γαϊδουράγκαθα και να ρίξει κάτου τα ξερόχορτα.

Η γριά Διαμάντω, άνοιξε το σπίτι και τα δυο παραθύρια, για να αεριστεί και να φύγει η μυρουδιά της μούχλας και κλεισούρας. Πήρε κι ένα ξινάρι και άρχισε να κόβει τα λιγοστά χορταράκια που ήσαντε φυτρωμένα γύρω- γύρω και στην αυλή που την ίσκιωνε μια μεγάλη γέρικη καρυδιά.

Έδωκε πήρε, μέχρι το απόγιομα το σπίτι ήτανε στην τρίχα, καθαρό ταχτοποιημένο, λες και μπήκανε μια ντουζίνα νοικοκυράδες να το συγυρίσουν.

Μόλις αποτέλειωσε τις δουλειές, της έστρωσε το σοφρά της και έβγαλε λίγο ψωμάκι από το τράστο και τυράκι και κάνα δυο ντομάτες και ένα κρεμμύδι από το περιβόλι και έκατσε κάτου να κολατσίσει.

Το απόγιομα, έβγαλε λίγη γλίνα από ένα κόψιμο του λαγκαδιού και πασάλειψε λίγο τα χείλα ενός παλιόφουρνου, που είχαν αρχίσει και ξεφτίζανε, για να φουρνίζει κανένα καρβέλι ψωμί όσο καιρό θα μένανε στην Ποταμιά.

Αφού διανυχτέρεψε στο εξοχικό της, η γριά Διαμάντω την άλλη ημέρα πάλι μόλις ξύπνησε βάλθηκε να περιποιηθεί και το περιβόλι της, να σκαλίσει, να ποτίσει, να βοτανίσει κανένα παλιοχόρταρο και να ποτίσει το βασταγουράκι της.

Κάποια στιγμή, καθώς πάλευε με τις δουλειές, άκουσε από μακριά παιδικές φωνές χαρές και γέλια. Παράτησε το ξινάρι της και έσαξε κατά το σπίτι να ιδεί τι γίνεται. Να τα εγγόνια τη έρχονταν μαζί με τους γονιούς τους. Μπροστά αυτά τρέχοντας και παίζοντας και πίσω ο πατέρας τους με την μάνα τους και τ’ άλογο φορτωμένο με σκουτιά και κουβέρτες. Μόλις φθάσανε τα παιδιά στο σπίτι, πήγανε κατευθείαν στην κούνια, που είχε κρεμάσει η γριά Διαμάντω κάτω από την καρυδιά.

Ο Ζήσης ο γιος της και η Ξάκω η νύφη της, απολυθήκανε να κάνουνε διάφορες δουλειές και να ετοιμάσουνε τον χώρο όσο πιο καλύτερα γινότανε για να ξεκαλοκαιριάσουνε.

Το απόγιομα μετά το φαγητό, η γριά Διαμάντω, έστρωσε ένα στρωσίδι από κάτω από μια γέρικη μουριά και πλάγιασε να ξαποστάσει λίγο το κουρασμένο κορμί της. Ο Ζήσης με την Ξάκω πήρανε τα σκαλιστήρια και πήγανε να σκαλίσουνε λίγο αραποσίτι που είχανε σπείρει για τα ζωντανά τους.

Σε κάποια στιγμή μέσα στην ησυχία της ρεματιάς, ακουστήκανε παιδικές στριγκλιές από το σπίτι. Τα παιδιά φώναζαν φοβισμένα. Η γριά Διαμάντω αν και γερασμένη, πετάχτηκε σαν το ελατήριο, από το στρωσίδι της και ζύγωσε κοντά στα πιτσιρίκια, να ιδεί τι συμβαίνει.

Τα παιδιά καθώς κουνιαριζόσαντε είδανε ένα μεγάλο φίδι να μπαίνει μέσα στο σπίτι από την ανοικτή πόρτα. Η γριά Διαμάντω, τα ησύχασε και τα έδιωξε από την καρυδιά, λέγοντάς τους να πάνε πιο πέρα στην Μουριά και να παίξουνε. Αμέσως έφθασε και ο Ζήσης με την Ξάκω αλαφιασμένοι και οι δυο τους.

Η γριά τους είπε για το φίδι που μπήκε μέσα στο σπίτι. Αυτοί αμέσως βαλθήκανε να βρούνε τρόπο να σκοτώσουνε το φίδι. Η γριά τους πρότεινε να βάλουν λίγη θειάφι και να κάψουν κανένα παλιοπάπουτσο για να βρωμίσει και να φύγει το φίδι από το σπίτι. Ο Ζήσης έκαμε ότι του είπε η γριά και αφού άναψε φωτιά, έβαλε κάμποσα κάρβουνα απάνου σε ένα τσίγκο μέσα στο σπίτι και έριξε λίγο θειάφι και έβαλε κι ένα παλιοπάπουτσο να καπνίζει μέχρι να βρωμίσει το φίδι.

Δεν πέρασε κάμποση ώρα, όταν ένα τεράστιο φίδι, έκανε την εμφάνισή του, μέσα από την πόρτα και σαν μισοζαλισμένο έσαξε κατά την γράνα, που ήταν γιομάτη βατουκλιές με καλάμια. 
Ο Ζήσης άρπαξε την αξάλη του και το κυνηγούσε να το σκοτώσει. Όμως δεν το πρόλαβε διότι η γριά τον εμπόδισε, ηθελημένα λέγοντας ότι είναι κακό να σκοτώσεις το σπιτόφιδο. Το είχε σε κακό να το σκοτώσει, σύμφωνα με τις παραδόσεις που γνώριζε, το φίδι θεωρούταν ένας καλός φύλακας για το σπίτι. Ο Ζήσης πέταξε μερικές πέτρες μέσα στην γράνα για να βγει το φίδι, αλλά άδικα, χάθηκε λες και άνοιξε η γης και το κατάπιε.

Περάσανε καμιά εικοσαριά ημέρες και η ζωή στην ποταμιά κυλούσε ήσυχα. Ένα μεσημέρι κατά τα τέλη του Αλωνάρη, τα παιδιά το καταμεσήμερο, παίζανε μέσα στο σπίτι σ’ ένα παλιό ξύλινο κρεβάτι, η γριά Διαμάντω ήτανε ξαπλωμένη πιο πέρα στην μουριά, ενώ η Ξάκω σκούπιζε την αυλή, όταν ξαφνικά άκουσε φωνές μέσα από το σπίτι. Παράτησε το σάρωμα και μπήκε μέσα να ιδεί τι συμβαίνει και ξεφωνίζουν τα παιδιά.

Πάλι το «καταραμένο» όπως έλεγε το φίδι, έχει κρεμαστεί από το πατερό και απειλούσε τα παιδιά σφυρίζοντας. Έφθασε και η γριά Διαμάντω και χωρίς να χάσουν καιρό, βουτήξανε τα παιδιά και τα βγάλανε έξω από το σπίτι. Ο Ζήσης εκείνη την ημέρα έλειπε, είχε πάει ν’ αλέσει στο μύλο κάμποσο γέννημα και δεν είχε γυρίσει ακόμη.

Η γριά Διαμάντω, άρπαξε ένα καλάμι να βαρέσει το φίδι να το μουδιάσει[1] και να το κατεβάσει από το πατερό. Εκείνο όμως ήτανε αγριεμένο και απειλούσε την γριά, ανοίγοντας διάπλατα το στόμα του και πραγματοποιούσε επιθέσεις εκτινάσσοντας το μπροστινό μέρος του σώματός του προς το μέρος της γριάς. Μια το φίδι, μια η γριά κανείς δεν έκανε πίσω. Η γριά από την μια δεν ήθελε να το σκοτώσει, αλλά όπως έδειχνε και το φίδι δεν είχε διαθέσεις άγριας επίθεσης. Μετά από λίγο το φίδι ξέφυγε από το πατερό έπεσ’ επάνω στο ξυλοκρέβατο και αγριεύοντας επιτέθηκε στην γριά. Αυτή από τον φόβο της, βγήκε έξω και τραβήχτηκε προς την καρυδιά. Το φίδι ήτανε έξω μπροστά στο πορτόξυλο λες και ήταν φύλακας πορτιέρης.

Τα παιδιά με την μάνα τους κουβαριασμένα, κοιτάγανε από μακριά την μάχη που έδινε η γριά. Σε μια στιγμή άρχισε η γη να ταρακουνιέται. Τα παιδιά τα χάσανε, κιτρινίσανε και πέσανε στην αγκαλιά της μάνας τους. Η γριά Διαμάντω κι αυτή τα έχασε, δεν πρόλαβε να συνειδητοποιήσει ούτε καν τι γινότανε όταν είδε το σπίτι να ταρακουνιέται και να πέφτει συθέμελα. Μέσα σε λίγα λεπτά, το σπίτι, είχε γίνει ένας σωρός από πέτρες και ξύλα και ο μπουχός κατάκλυσε γύρω- γύρω το σπίτι και έφθασε μέχρι και την μουριά, που βρισκόταν καμιά πενηνταριά οργιές παρέκει.

Μόλις κατάκατσε ο κουρνιαχτός, η Ξάκω με την γριά Διαμάντω, ζυγώσανε κοντά για να δούνε τι έχει απομείνει. Στο πορτόξυλο βρήκανε το φίδι κομμένο στα δύο να τανιέται να επιβιώσει, το είχε πλακώσει μια μεγάλη πέτρα από τα ερείπια του σπιτιού. Η γριά Διαμάντω, μόλις το είδε έκανε τον σταυρό της και ευχαρίστησε τον Θεό, αλλά και το φίδι που συνέβαλε με τον τρόπο του, να σωθούν τα εγγόνια τους.

Το φίδι είχε εκτελέσει την μοιραία αποστολή του, ο φύλακας του σπιτιού είχε πληρώσει με την ζωή του για να σώσει τα παιδιά.

Σε λίγο έφθασε και ο Ζήσης από τον μύλο κατάκοπος καταλαβαίνοντας τι είχε γίνει. Μόλις η γριά με την Ξάκω του εξιστόρησαν τα γεγονότα o Ζήσης έβγαλε την σκούφια του, σκούπισε το ιδρωμένο μέτωπό του, κοίταξε προς τον ουρανό και έκανε τον σταυρό του, ευχαριστώντας τον Θεό που του έσωσε την οικογένειά του.

Ζύγωσε εκεί που βρισκόταν πλακωμένο το φίδι, σήκωσε την πέτρα που είχε πλακώσει και το τράβηξε να το ξεπαγιδεύσει. Εκείνο δεν κινούταν καθόλου, ήταν νεκρό ακίνητο στο χώμα, σαν ένα κομμάτι από σχοινί. Η γριά Διαμάντω πήρε ένα κλαδευτήρι και έκοψε την άκρη της ουράς του, στην συνέχεια την κέρωσε και την κρέμασε στο αχούρι, για φυλαχτάρι. Ο Ζήσης παρά την μεγάλη στεναχώρια που τον βρήκε για το πέσιμο του σπιτιού, άνοιξε μια γούβα με το ξινάρι του και έθαψε το υπόλοιπο σώμα του φιδιού, κοντά στο γκρεμισμένο σπίτι.

Μετά από λίγο μαζέψανε τα πράγματά τους ότι ήτανε πρόχειρο, τα φορτώσανε στα ζά τους και φύγανε για το χωριό να ιδούνε και τι ζημιές που θα γίνανε από το σεισμό στο σπίτι και στο χωριό τους.

------------------------------------------------------------
Ανάχλια, τα = τα εργαλεία κουζίνας, (κατσαρόλα, τηγάνι, πυροστιά, μαχαίρια πιρούνια κ.λπ.).

Αξάλη, η = γεωργικό εργαλείο με ξύστρα στην άκρη, με το οποίο ο γεωργός κέντριζε τα ζώα που όργωναν, να προχωρήσουν και με την ξύστρα έξυνε και απάλλασσε τ’ αλέτρι από τα βαριά λασπερά χώματα.

Αχούρι, το = ο στάβλος.

Βασταγούρι, το = το γαϊδουράκι.

Βούρλιασε, = έφτιαξε αρμαθιά, (εδώ δίπλωσε το μαντήλι στο κεφάλι της).

Κουρνιαχτός, ο = η σκόνη.

Λάζος, ο = μικρή εκχερσωμένη έκταση στο μέσον δασώδους έκτασης.

Μπόλκα, η = χονδρή ζακέτα.

Πατερό, το = κεντρικό χονδρό ξύλο της σκεπής.

Ποταμιά, η = τοποθεσία.

Πορτόξυλο, το = το κάτω ξύλο του κασώματος που στηρίζεται η πόρτα.
ΠΗΓΗ
Διαβάστε περισσότερα...

27 Αυγούστου 1886 - Σεισμός 7.5 ρίχτερ ισοπεδώνει την περιοχή μας

 ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΟ ΑΓΡΙΛΙ 
326 Νεκροί - 796 Τραυματίες - 6.000 σπίτια κατέρευσαν
Στις 27 Αυγούστου 1886 ισχυρός σεισμός (Μ=7,5) έπληξε την Ηλεία και την Μεσσηνία. Τα Φιλιατρά (Χ), οι Γαργαλιάνοι, η Λιγουδίτσα  και  123  χωριά καταστράφηκαν. Βλάβες υπέστησαν και ο  Πύργος, η Μαραθούπολη, η Πύλος, η Καλαμάτα, η Κορώνη, η  Μεθώνη, τα νησιά Στροφάδες κ.α.. 326 άνθρωποι σκοτώθηκαν  και  796 τραυματίστηκαν.  6000 σπίτια κατέρρευσαν  ή υπέστησαν  σοβαρές  βλάβες. 
Στην πλειόσειστη περιοχή  (παραλία Αγριλίου) εκδηλώθηκε  τσουνάμι
. Στην περιοχή της Μαραθούπολης παρατηρήθηκαν διαρρήξεις στο έδαφος από τις οποίες ανάβλυζε γλυκό νερό. 
Ο σεισμός έγινε έντονα αισθητός σε Ζάκυνθο, Κεφαλονιά, Πάτρα, Ιωάννινα και Ηράκλειο ενώ έγινε αισθητός και σε Τεργέστη, Μάλτα, Συρία, Αλεξάνδρεια, Κάιρο και Μικρά Ασία. 
Οι μετασεισμοί που ακολούθησαν προκάλεσαν ακόμα περισσότερες βλάβες σε κτίρια.
Διαβάστε περισσότερα...

ΧΩΡΑ (Λιγούδιστα ) - Η καταστροφή της Καβαλλαριάς !!!

«……….εισερχόµεθα εις την βουτηγµένην εις νερό και
πρασινάδα κοµψήν κωµόπολιν, την Λιγούδισταν. 
Τι αίσθηµα  ανακουφίσεως και ψυχικής τέρψεως και οπτικής ευφροσύνης
κατέχει τον ξένον µόλις αντικρύζοντα την ολοπράσινον αυτήν
κωµόπολιν. Κυπαρίσσια και νερά, νερά και κυπαρίσσια, ιδού το
ατίµητον στολίδι της. Νερά στους δρόµους, νερά στα κτήµατα,
νερά στους χάνδακας, νερά εδώ, νερά εκεί, νερά παντού. ∆ι’
ένα ιδίως Αθηναίον συνηθισµένον εις την ξεραΐλαν του
Πτολιέθρου του κλασικού, τι παράδεισος, τι οφθαλµών γαλήνη,
τι ψυχής αγαλλίασις».

Στα 1689 κατά την απογραφή Corner εκτός από τη LIGOUDISTA
αναφέρεται και ο οικισµός CAVALARI. 
Τα δύο χωριά ανήκουν στο
TERRITORIO DI NAVARIN – Ναβαρίνο. Η µεν LIGOUDISTA έχει 201
κατοίκους (68 άνδρες, 40 αγόρια, 65 γυναίκες, 28 κορίτσια) η δε
CAVALARIA έχει πληθυσµό 120 κατοίκους. (37 άνδρες, 20 αγόρια, 44
γυναίκες, 19 κορίτσια ).
Κατά την απογραφή Grimani 1700, η οποία είναι αναλυτικότερη ο
πληθυσµός και των δύο οικισµών έχει αυξηθεί. Η LIGOUDISTΑ έχει
385 κατοίκους και η CAVALLARIA – Καβαλλαριά 2543

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας και τη διαίρεσή της σε νοµούς,
η περιοχή της Χώρας αποτελούσε τµήµα του νοµού Τριφυλίας. ο
Όθωνας µε βασιλικό διάταγµα το1833 ακύρωσε την µέχρι τότε
υπάρχουσα διαίρεση της Επικρατείας δηµιουργώντας δέκα νοµούς και
42 επαρχίες. Η Λιγούδιστα εντάχθηκε στην επαρχία Τριφυλίας του
νοµού Μεσσηνίας µε Μητρόπολη (πρωτεύουσα ) την Αρκαδιά
(Κυπαρισσία).
Με βασιλικό διάταγµα ιδρύεται, το 1836, ο ∆ήµος Κενηρίου, (στο
πνεύµα της Μεγάλης Ιδέας και αρχαιοπληξίας ,ονοµασία δανεισµένη
από τον Στράβωνα) που απαρτίζεται από τα χωριά , Λιγούδιστα
(πρωτεύουσα), Τσιφλίκι, Καβελαριά, Αγορέλιτσα (Αµπελόφυτο), Πύργο
και Μουζάκι.
Το 1840 ο ∆ήµος Κενηρίου ενσωµατώνεται στο ∆ήµο Φλεσσιάδος62,
µε πρωτεύουσα την Λιγούδιστα. Εκτός από τα χωριά του ∆ήµου
Κενηρίου, στο νέο δήµο υπάγονται και άλλα χωριά της περιοχής µέχρι
τους Γαργαλιάνους και τη νήσο Πρώτη.
Στα 1859 δήµαρχος Φλεσσιάδος ήταν ο Νικόλαος Κοκκέβης, ο
οποίος κατά τα έτη1848, 1852,υπηρετούσε ως αστυνόµος του ∆ήµου και
είχε απολυθεί δύο φορές γιατί είχε χαρακτηρισθεί «ως αντιδυναστικός»
και «πολεµών το σύστηµα» δηλ. το Βαυαρικό καθεστώς. Ως δήµαρχος
στα 1862 τέλεσε δοξολογία υπέρ της Επανάστασης και κατά του Όθωνα.
Στις εκλογές του 1873 επανεξελέγη δήµαρχος και το 1888 τιµήθηκε µε
τον αργυρό σταυρό του Σωτήρος «δια τας υπέρ των συµφερόντων του
∆ήµου υπηρεσίας αυτού»

Σοβαρές ζηµιές υπέστη η περιοχή από τους δύο ιστορικούς σεισµούς
της Μεσσηνίας το 1846 (14 Ιουλίου) και κυρίως το 1886 (15
Αυγούστου), όπου καταστράφηκε η Καβελαριά, απέµεινε η εκκλησία
του Αγ. Νικολάου (βυζαντινός ναός) και δύο – τρία σπίτια. Τα σπίτια της
Καβελαριάς (και όλης της Χώρας) ήταν διώροφα, είχαν θεµέλια από
πέτρα ή πωρόλιθο (ισόγειο) και ο όροφος ήταν κτισµένος κυρίως µε
ψηµένους πλίνθους και ξύλινα χαγιάτια.
Για το συγκεκριµένο σεισµό (1886) υπάρχουν δύο λαϊκές
µυθοπλασίες.
«Στην πρώτη αναφέρεται ότι στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου
Καβελαριάς, την οποία λειτουργούσαν την ηµέρα της Παναγίας 15
Αυγούστου, και ήταν εκείνη τη χρονιά Παρασκευή. Ο παπάς
συµβούλεψε τους πιστούς να µην φάνε κρέας (λόγω Παρασκευής) αλλά
ψάρι. Οι ενορίτες δεν υπάκουσαν. Την ίδια νύχτα έγινε ο
καταστρεπτικός σεισµός.
Μια άλλη «ιστορία» του τόπου λέει ότι στον Αγ. Νικόλαο Καβελαριάς
ζούσε ένας καλόγερος, µε άγνωστο τον τόπο καταγωγής του. Στη
γειτονική Κάτου Ρούγα (Λιγούδιστας) µια κοπέλα έµεινε έγκυος από τον
θείο της, ο οποίος, (για να αποφύγει ο ίδιος τις συνέπειες,) τη
συµβούλεψε να κατηγορήσει τον καλόγερο για το γεγονός.
Ειδοποιήθηκε ο δεσπότης της Κυπαρισσίας , ο οποίος από την Ωραία
Πύλη ανάφερε το γεγονός και πρότεινε την καθαίρεση του καλόγερου.
Τότε ο καλόγερος γυµνώθηκε µπροστά στο εκκλησίασµα και
αποκαλύφθηκε ότι δεν είχε γεννητικά όργανα. Ο δεσπότης τον
συµβούλεψε να φύγει από αυτόν τον τόπο γιατί δεν κατοικείται από
ανθρώπους, αλλά από διαβόλους. Ο µοναχός έφυγε και καταράστηκε
τον τόπο να γίνει στάχτη.»
Πέρα από τους µύθους υπάρχουν και πραγµατικά γεγονότα, ως προς
τη νοοτροπία και τις αξίες των ανθρώπων. Χαρακτηριστικό παράδειγµα
είναι και η παρακάτω αφήγηση. 
« Την ώρα του σεισµού κάποια γυναίκα
βρισκόταν στο σπίτι µε τα δυο παιδιά της. Ένα κοριτσάκι βρέφος και
ένα αγοράκι περίπου 3 ετών.
Ενώ το κορίτσι κοιµόταν στο µπεσκίρι (κούνια), η µητέρα πήρε το
αγόρι και προσπάθησε να βγει από το σπίτι. Τη στιγµή που κατέβαινε τη
σκάλα έπεσε ένα µαδέρι από το χαγιάτι, χτύπησε το αγοράκι στο κεφάλι
και σκοτώθηκε. Το βελέσι (φούστα)της γυναίκας πιάστηκε σε κάποιο
ξύλο και αυτή κρεµόταν αποκαλύπτοντας το γυµνό σώµα της. Κάποιος
(Πετρόπουλος) την κατέβασε για να µην ντροπιάζεται. Όταν οι κάτοικοι
άρχισαν µε τις αξίνες να ανασκάπτουν τα ερείπια του σπιτιού της
άκουσαν κλάµα µωρού. Το µπεσκίρι είχε γυρίσει ανάποδα και το
κοριτσάκι είχε σωθεί.
Το όνοµά της ήταν ∆ιαµάντω και όταν µεγάλωσε έγινε η µαµή της
Χώρας.»
ΠΗΓΗ
Διαβάστε περισσότερα...

21.12.13

ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟ NEWSMESSINIA

Διαβάστε περισσότερα...

20.12.13

Χριστούγεννα, σαν χιονάτος κουραμπιές- Ιστορία των παραδοσιακών γιορτινών γλυκισμάτων

Γλυκέ μου κουραμπιέ. Το μικρό εύθρυπτο γλυκό αποτελεί το πιο μυρωδάτο σύμβολο των Χριστουγέννων. 

Η χιονάτη μπαλίτσα με το ανθόνερο, το βούτυρο και την άχνη ζάχαρη κρύβει στα τραγανά της αμύγδαλα τη γεύση της προσδοκίας. Κι αυτό είναι τα Χριστούγεννα.

 Η γιορτή της προσδοκίας, στρωμένη ασημένιες πιατέλες με κουραμπιεδάκια και μελομακάρονα. Κι ελπίδες. 

Ποια είναι, όμως, η ρίζα του κουραμπιέ;

Σύμφωνα με στοιχεία που συνέλεξε ο Δημήτρης Σταθακόπουλος, δρ. κοινωνιολογίας της Ιστορίας, Παντείου πανεπιστημίου, μουσικολόγος και δικηγόρος η ρίζα είναι: Qurabiya στα Αζέρικα, Kurabiye, στα Τούρκικα και φυσικά Κουραμπιές στα ελληνικά, που στην κυριολεξία σημαίνει Kuru = ξηρό, biye = μπισκότο Όμως, η ονομασία μπισκότο καθιερώθηκε τον Mεσαίωνα, ετυμολογικά προερχόμενη από το λατινογενές bis-cuit, που σημαίνει ψημένο δύο φορές (στα αρχαία ελληνικά λεγόταν δί-πυρον), ως τεχνική ψησίματος για να μην «χαλάει» εύκολα ο άρτος, κυρίως των στρατιωτών και των ναυτικών. Στα σύγχρονα ιταλικά, η λέξη είναι biscotto (τo cookies έχει φλαμανδική / ολλανδική προέλευση που πέρασε στην αγγλική γλώσσα).

Το λατινικό bis-cuit διαδόθηκε μέσω των Βενετών εμπόρων και στην Ασία, όπου καθιερώθηκε ως παραφθορά της λατινικής λέξης, σε biya/biye, οπότε συνδέθηκε με το δικό τους Qura /Kuru (ξηρό) και έδωσε τη νέα μικτή (λατινο-ανατολίτικη) λέξη Qurabiya / Kurabiye, η οποία με αντιδάνεια ξαναγύρισε στη δύση και ελληνοποιημένη πλέον έδωσε το «κουραμπιές» με την έννοια του ξηρού μπισκότου, που διανθίστηκε με αμύγδαλα, ζάχαρη άχνη κ.λπ.
Τα μελομακάρονα έχουν ετυμολογικά αρχαιοελληνική προέλευση όσο και αν το μυαλό πάει στο «ιταλικό» μακαρόνι. Στα λεξικά αναφέρεται ότι η λέξη «μακαρόνι» παράγεται από τη μεσαιωνική ελληνική λέξη «μακαρωνία» (επρόκειτο για νεκρώσιμο δείπνο με βάση τα ζυμαρικά, όπου μακάριζαν το νεκρό). Η μακαρωνία με τη σειρά της έρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «μακαρία», που δεν ήταν άλλο από την ψυχόπιτα, δηλαδή, ένα κομμάτι άρτου, στο σχήμα του σύγχρονου μελομακάρονου, το οποίο το προσέφεραν μετά την κηδεία.

Αργότερα, όταν η μακαρία περιλούστηκε με σιρόπι μελιού ονομάστηκε: μέλι+μακαρία = μελομακάρονο και καθιερώθηκε ως γλύκισμα του 12ημέρου, κυρίως από τους Μικρασιάτες Έλληνες και με το όνομα «φοινίκια». Οι Λατίνοι και αργότερα οι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν τη λέξη μακαρωνία ως maccarone που τελικά κατέληξε να σημαίνει το σπαγγέτι. Τέλος, από το μεσαίωνα και μετά στη Γαλλία και την Αγγλία, ένα είδος αμυγδαλωτού μπισκότου ονομάστηκε «macaroon» (το γνωστό σε όλους σήμερα «μακαρόν»).
Διαβάστε περισσότερα...

19.12.13

ΜΕΣΣΗΝΙΑ – Θέρμανση από Κουκούτσι ελιάς με ….μηδενικό κόστος

Μείναμε έκπληκτοι από  την επίσκεψη μας στην μονάδα επεξεργασίας υποπροϊόντων ελιάς του επιχειρηματία Ηλία Κανάκη στα Παπούλια  του Δήμου Πύλου Νέστορος.
Με ειδική επεξεργασία  του πυρήνα της ελιάς διαχωρίζεται το κουκούτσι  από την ψύχα το οποίο αποξηραίνεται  και  στην συνέχεια  αποδίδει  μεγαλύτερη  θερμική απόδοση, καθαρότερη καύση και  μηδενική τέφρα.
Σε δηλώσεις του ο κος Κανάκης μας ανέφερε χαρακτηριστικά … « για την θέρμανση  ενός σπιτιού 180 τετραγωνικών επί τέσσερις μήνες σε 24 ωρη λειτουργία των καλοριφέρ  με πετρέλαιο  το κόστος υπερβαίνει τις 6.000 ευρώ .
 Για την ίδια χρονική περίοδο , τις ίδιες ημέρες και ώρες λειτουργίας  η θέρμανση με το κουκούτσι της ελιάς  κοστίζει ….κρατηθείτε περίπου στα  600 ευρώ»!!!
Όπως μας πληροφόρησε ο κος Κανάκης η τιμή βάσει συμβολαίου παραμένει τουλάχιστον  για …..Δέκα χρόνια σταθερή η παράδοση γίνεται κατ΄οίκον σε συσκευασίες των  5 - 15 και 50 κιλών ενώ η εταιρεία του διευκολύνει με χρηματοδότηση την αλλαγή καυστήρα .
Μία επίσκεψη σας  στο συγκεκριμένο  χώρο θα σας πείσει για του λόγου το αληθές ,όπως φυσικά έπεισε και εμάς !!!
Β.Μ
Διαβάστε περισσότερα...

Η Μεταμόρφωση στην… « Βιομηχανική αγροτική εποχή »!


Για να θυμούνται οι Παλιοί και να μαθαίνουν οι Νέοι !
 
Πως η Μεταμόρφωση πέρασε στην…  « Βιομηχανική  αγροτική εποχή  »!
 
Η φτώχεια και η ανέχεια που ταλαιπωρούσε την Ελληνική ύπαιθρο αμέσως μετά τα χρόνια του  2ου Παγκοσμίου πολέμου και τον εμφύλιο που ακολούθησε ήταν φυσικό να έχει επηρεάσει και το χωριό μας σε σημαντικό βαθμό .
Τα   « δυνατά » εργατικά χέρια του χωριού μας πήραν τον δρόμο της ξενιτειάς  ή με τις « γνωριμίες » της εποχής κατέλαβαν μία θέση χωροφύλακα  στην κρατική μηχανή !!
Οι εναπομείναντες με τα «πατροπαράδοτα μέσα  καλλιέργειας » προσπαθούσαν να αξιοποιήσουν την περιουσία τους για να εξασφαλίσουν κάποιο εισόδημα για τις ανάγκες της καθημερινής τους  επιβίωσης .
Οι αγροτικοί δρόμοι που υπάρχουν σήμερα και οδηγούν στα κτήματα μας  στην δεκαετία του 60 ήταν λασπωμένα μονοπάτια .
Ειδικά στην περίοδο του μαζέματος της ελιάς  άνθρωποι ,άλογα και γαϊδούρια φορτωμένα με  τσουβάλια  γεμάτα ελιές  «τσαλαβουτούσαν » στις λάσπες και τον βούρκο προκειμένου να μεταφέρουν  τον καρπό για να τον  « λιγνίσουν » στα ελαιοτριβεία της εποχής  που λειτουργούσαν στον χωριό μας κινούμενα με την δύναμη των ανθρώπων και  των αλόγων .
Ο πρώτος ελαιοτριβέας που έβαλε το χωριό μας στην « σύγχρονη εποχή » ήταν ο Κωνσταντίνος Ιωάννου Καράμπελλας ο οποίος εξόπλισε το ελαιοτριβείο του με  μία τεράστια πετρελαιοκίνητη μηχανή  κίνησης και έφερε στο χωριό μας το …..ΠΡΩΤΟ ΤΡΑΚΤΕΡ.
Hταν  ένα  «θηριώδες » για την εποχή Γκρενά  BELAROUS το οποίο άρχισε  να οργώνει κυριολεκτικά τα μονοπάτια και να τα μετατρέπει σε αγροτόδρομους ,ανακουφίζοντας δεκάδες ελαιοπαραγωγούς του χωριού μας συμβάλλοντας έτσι  στην αύξηση της παραγωγής λαδιού και των εισοδημάτων .
Την κίνηση του κου Κων.Καράμπελλα ακολούθησε το  «αντίπαλο » ελαιοτριβείο  του
 « Καρίγιαννη »  που αναγκάστηκε να φέρνει  «λόγω ανταγωνισμού » την εποχή λειτουργίας  του ελαιοτριβείου ένα νοικιασμένο  με ισχυρή ιπποδύναμη ,κίτρινο HANOMAC από την Μεσσήνη .
Με αυτό τον τρόπο οι τότε τοπικές αρχές της αυτόνομης Κοινότητα  μας  αναγκάστηκαν να προχωρήσουν στην  διάνοιξη αγροτικών δρόμων  σταδιακά  σχεδόν  σε όλα τα κτήματα με αποτέλεσμα να φθάσουμε στο σημερινό σημείο .
Διαβάστε περισσότερα...

Ο "Ράβδος"

Όταν άρχισα να γράφω για το ράβδο, ήταν ήδη Νοέμβρης του 2013, και είχε αρχίσει το μάζεμα της ελιάς, είχε δηλαδή αρχίσει ο ράβδος στον κάμπο της Κυπαρισσίας.
Λέγοντας ράβδο εννοούμε το μάζεμα των ελαιοποιήσιμων ελιών στα κτήματα του δικού μου χωριού και των άλλων χωριών του κάμπου.
Επειδή οι ελιές ραβδίζονται καθιερώθηκε  με την λέξη ράβδος αυτή η αγροτική και κουραστική εργασία.
Θα περιγράψω όμως τον ράβδο όπως τον θυμάμαι στην δεκαετία του 1960, αφού συμμετείχα βοηθώντας μικρό παιδί τότε τους γονείς μου.
Στα μέσα Νοεμβρίου και μετά, άρχιζαν οι προετοιμασίες για το ράβδο, με την συγκέντρωση των εργαλείων που θα χρησιμοποιούσαμε.
Πρώτα ετοιμάζαμε τα λιόπανα, τα οποία ήταν υφαντά η λινάτσες βιομηχανικές, συρραμμένα το ένα με το άλλο, σε συνολικό εμβαδόν 4χ4 η 5χ5, τα οποία μετά από βροχή ή αν τα χρησιμοποιούσες σε μουσκεμένο έδαφος ήταν πολύ βαριά- ασήκωτα ,και ήταν δύσκολα να τα μετακινείς και να τα στρώνεις στην ελιά.
Έπρεπε να ετοιμάσουμε τις δέμπλες. Οι δέμπλες ήταν ξύλινα μακριά και ευλύγιστα ραβδιά μήκους 2-6 μέτρων.
Τις μικρές τις λέγαμε κοντοδέμπλια και όταν χρειαζόμαστε πολύ μεγάλες δέμπλες, τότε δέναμε δυο [μια μεγάλη και μια μικρή] για τις πανύψηλες ελιές, και αυτό το  λέγαμε δεμπλό] η ονομασία ίσως προήλθε από  το –δυο δέμπλες.
Απαραίτητα ήταν για τον ράβδο τα καντάλια.
Ήταν κοντά ραβδάκια 60-90 πόντους ίσια και ξεφλουδισμένα στην φωτιά, και γυαλισμένα χωρίς ρόζους για να μην τραυματίζονται οι παλάμες, αφού τα χρησιμοποιούσαν οι ραβδιστές πάνω στις ελιές και οι γυναίκες για να χτυπούν τα λιόκλαρα που μάζευαν πάνω από τα λιόπανα.
Τα καντάλια ήταν ατομικό-προσωπικό εργαλείο για τον ραβδιστή που ανέβαινε πάνω στις ελιές, αφού το είχε συνηθίσει και στην συμμετρία και στο βάρος για να ραβδίζει χωρίς δυσανάλογη προσπάθεια.
Πολύ καλό ξύλο για δέμπλες και καντάλια ήταν τα παλιούρια, καθώς επίσης και  τα πουρνάρια.
Άλλο εργαλείο εκείνα τα χρόνια ήταν οι σαρωματίνες, με τις οποίες σάρωναν –σκούπιζαν τα λιόκλαρα πάνω από τα λιόπανα.
Ήταν πυκνές αφάνες-θάμνοι τις οποίες έδεναν πάνω σε ξύλινα κοντάρια, αφού πρώτα τις είχαν πατήσει με βάρος για να πλατύνει το σχήμα τους.
Αυτές οι σκούπες για τα λιόκλαρα δεν λείπουν  μέχρι σήμερα από τον ράβδο, απλώς σήμερα χρησιμοποιούνται μεταλλικές η πλαστικές  του εμπορίου.
Δεν υπήρχαν αλυσοπρίονα βενζίνης η ηλεκτρικά και το κόψιμο των ελιών γινόταν με πριόνια χειρός.
Τις κλάρες που έκοβαν οι ραβδιστές, τις χτυπούσαμε με τα καντάλια, πάνω στα λιόπανα.
Στον ράβδο έπρεπε να είναι πολυμελής ομάδα εργατών για να υπάρχει καταμερισμός εργασίας και ημερήσια απόδοση.
Οι γυναίκες έστρωναν τα λιόπανα και έκαναν τις άλλες βοηθητικές εργασίες, ενώ οι άνδρες έκαναν τις πιο επίπονες δουλειές, δηλαδή τον ράβδο πάνω και κάτω στην ελιά, και αργότερα το βράδυ, το λίχνισμα και το σάκιασμα στα τσουβάλια.
Πολύ καλή ομάδα- συνεργείο για ράβδο ήταν τρία ζευγάρια, τρεις άνδρες και τρεις γυναίκες.
Για να υπάρχει τετραμελής η εξαμελής ομάδα- συνεργείο, ήταν συνηθισμένη η δανεικαριά, δηλαδή η ανταπόδοση της ημερήσιας συμμετοχής και βοήθειας του ενός στον άλλο.
Με τα έξη άτομα μοιραζόταν η δουλειά και ο καθένας είχε το πόστο του.
Όταν χρειαζόταν, γινόταν εναλλαγή, αλλά οι ραβδιστές είχαν ειδίκευση και συνεχή απασχόληση με το ράβδισμα.
Αφού ραβδιζόταν η ελιές, τις έβαζαν στα τσουβάλια, και τις συγκέντρωναν σε ένα επίπεδο και στεγνό μέρος, το οποίο δεν όργωναν και δεν καλλιεργούσαν για να είναι  καθαρό .
Αυτό τον χώρο τον έλεγαν λιχνίστρα και εκεί άδειαζαν σε ένα μεγάλο σωρό τις ελιές για να τις λιχνίσουν, με σκοπό να ξεχωρίσουν με τον αέρα τα φύλλα και ο καρπός.
Όλα τα ελαιοπερίβολα είχαν ένα τέτοιο χώρο την λιχνίστρα, επειδή ήταν απαραίτητη εργασία ο διαχωρισμός του ελαιοκάρπου από τα φύλλα.

Ακόμα και σήμερα  που ο τρόπος συλλογής της ελιάς έχει αλλάξει και το λίχνισμα καταργήθηκε, αφού τα ελαιοτριβεία διαθέτουν σύγχρονα αποφυλλωτήρια,  στα ελαιοπερίβολα  το συγκεκριμένο σημείο του χωραφιού έμεινε να το λέμε λιχνίστρα.
Στο τέλος της ημέρας , αργά το απόγευμα, οι γυναίκες έφευγαν, για να φροντίσουν τα παιδιά και να μαγειρέψουν για την επόμενη μέρα, ενώ οι άνδρες έμεναν στα ελαιοπερίβολα για να λιχνίσουν τις ελιές.
Περίμεναν να φυσήξει κάποιο αεράκι, βοριάς ή νοτιάς, για να βοηθήσει στο λίχνισμα για να διαχωριστούν οι ελιές από τα φύλα.
Συνήθως με το σούρουπο κάποιο αεράκι θα ερχόταν  ,αν όμως δεν είχε αέρα, τότε περίμεναν κουρασμένοι βρεγμένοι μερικές φορές και νηστικοί να λιχνίσουν.
Το λίχνισμα γινόταν με ξύλινα φτυάρια, για να μην τραυματιζόταν ο καρπός της ελιάς.
Αν δεν υπήρχε ξύλινο φτυάρι για την συγκεκριμένη εργασία ,τότε χρησιμοποιούσαν το φτυάρι που φούρνιζαν το ψωμί στους φούρνους, ήταν ξύλινο και  το λέγαμε πλαστήρα.
Όταν τελείωνε το λίχνισμα , τότε άρχιζαν τα σακιάσματα σε μεγάλα τρίρηγα τσουβάλια, τα οποία είχαν πολύ μεγάλο βάρος επειδή το περιεχόμενο τους ήταν καθαρός καρπός χωρίς φύλα.
Τα τσουβάλια γινόταν στοίβες το ένα πάνω στο άλλο και θα  τα  έπαιρναν τα άλογα και αργότερα τα τρακτέρ για να τα πάνε στα ελαιοτριβεία.
Όταν τελείωνε το λίχνισμα ήταν πια πολύ αργά, είχε βραδιάσει για τα καλά, και οι λιχνιστές κουρασμένοι –νηστικοί, και πολλές φορές βρεγμένοι γυρνούσαν στο σπίτι για λίγη ξεκούραση , για να συνεχίσουν την ίδια επίπονη εργασία την άλλη μέρα.
Σήμερα το παλιά υφαντά λιόπανα έχουν αντικατασταθεί από βιομηχανικά ελαιόπανα και ελαιόδυχτα.
Οι παλιές σκούπες- σαρωματίνες αντικαταστάθηκαν από πλαστικές η μεταλλικές σαρώστρες.
Τα καντάλια και οι δέμπλες αντικαταστάθηκαν από ηλεκτρικά μηχανάκια ραβδιστήρια  που ρίχνουν τις ελιές και για τις κλάρες έχουν εφευρεθεί πολλών τύπων μηχανοκίνητα και πολύ ξεκούραστα μηχανήματα που τα λένε τιναχτήρια.
Παρά την τεχνολογία , τις πατέντες και εφευρέσεις, που έγιναν και κάνουν  σήμερα, πολύ ξεκούραστο το μάζεμα των ελιών, ο ράβδος είναι μια πολύ κουραστική αγροτική εργασία.
Αυτά θυμήθηκα να γράψω για τον ράβδο , και πιστεύω ότι εκείνα τα χρόνια παντού ήταν η ίδια κοπιαστική εργασία.

Νοέμβριος 2013

  Άρης Κ. Βλάχος
 
Διαβάστε περισσότερα...

Πέρασε στα Ουράνια

Στις 12-12-2013  πορεύτηκε τη μακαρία οδό η  Χρυσούλα Βασ. Αθανασοπούλου σε ηλικία 89 ετών . Η νεκρώσιμος ακολουθία τελέσθηκε την επόμενη μέρα  στον Ιερό ναό Αγίων Πάντων και η ταφή της στο κοιμητήριο Μεταμόρφωσης .
Στους οικείους της εκφράζουμε τα θερμά μας Συλλυπητήρια
Διαβάστε περισσότερα...

3.12.13

Ανάγκη ανανέωσης, στο πολιτικό μας τοπίο !

Οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τον Μάιο του 2014, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για αλλαγή σελίδας ανανέωσης πολιτικών προσώπων.

Οι Περιφέρειες και οι Δήμοι όλης της χώρας έχουν ανάγκη από νέα πρόσωπα με όραμα, γνώση, ικανότητες και αποφασιστικότητα για να απαντήσουν στις νέες προκλήσεις των καιρών.

Διαπλοκή, μίζες, πελατειακές σχέσεις είναι καθημερινές ειδήσεις στα δελτία των οκτώ ,στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων και στο διαδίκτυο.

Οι πολίτες δεν ψήφισαν, καταψήφισαν.

Η πρώτη απάντηση των πολιτών δόθηκε στις τελευταίες εκλογές  που τιμώρησαν με την ψήφο τους  τα κόμματα που θεωρούνται υπεύθυνα για την κατάρρευση της οικονομίας.

Παρόλα αυτά, η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού από τους πολίτες, δεν στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στις προσωπικότητες των νέων προσώπων που εξελέγησαν.

Μνημόνιο, αντιμνημόνιο, διακύβευμα χρεοκοπίας, έπαιξαν το βασικό ρόλο επιλογής ψήφου των πολιτών και όχι τα πρόσωπα.

Τα νέα πολιτικά κόμματα εκμεταλλεύθηκαν την δικαιολογημένη οργή της κοινωνίας, κέρδισαν την είσοδο στη Βουλή και νέα πρόσωπα βγήκαν στο προσκήνιο της πολιτικής αλλά δυστυχώς η πορεία τους εως τώρα έδειξε ότι το σύστημα τους ….αφομοιώνει.

Η ελληνική κοινωνία, ανεξάρτητα από ιδεολογικές ανατροπές, φάνηκε ότι είναι έτοιμη να ανοίξει το δρόμο στην ανανέωση πολιτικών προσώπων.

Ένα δρόμο που τα λεγόμενα άλλοτε μεγάλα κόμματα δε φαίνεται να ενστερνίζονται, ακολουθώντας τις παλιές μεθόδους επιλογής πολιτικών προσώπων ευθύνης.

Φοβούνται να ξεκινήσουν την ανανέωση, του κομματικού ιστού τους αξιοκρατικά.

Να αναδείξουν νέα, άφθαρτα πρόσωπα, προσωπικότητες, αναγνωρισμένου κύρους, με όρεξη και διάθεση κοινωνικής προσφοράς και φυσικά εκτός κομματικού σωλήνα.

Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε το τοπίο

Αν τα κόμματα  δεν έχουν πάρει ακόμα το μήνυμα ,αυτό θα δοθεί ξεκάθαρα στις κάλπες του Μαίου 2014 όπου οι εκτός κομματικών γραμμών υποψήφιοι με πολυσυλλεκτικά ψηφοδέλτια από καταξιωμενες προσωπικότητες  των τοπικών  κοινωνιών  θα κάνουν το μεγάλο άλμα αφήνοντας πίσω τους το αμαρτωλό και σάπιο πολιτικό κατεστημένο που οδήγησε την χώρα μας σε αυτό το χάλι.

Β.Μ
 
Υ.Γ "
Διαβάστε περισσότερα...

25.11.13

Μισός αιώνας στο ίδιο σημείο...

Ένας καφενές, στο ίδιο σημείο,  στο κέντρο της Μεταμόρφωσης  πάνω  από μισό  αιώνα!
Η επωνυμία είναι  «Καφεπαντοπωλείο »Σαράντος  Μαρκόπουλος  και  ιδρύθηκε από τον πρώτο ιδιοκτήτη  Βασίλη Μαρκόπουλο ,ο οποίος καταγόταν από το Χατζή και  παντρεύτηκε στην Μεταμόρφωση με την Βασιλική  Σαράντου Γουλέα .
Ο Βασίλης Μαρκόπουλος  στην δεκαετία του 1950 άνοιξε τον καφενέ ο οποίος πρόσφερε .κρασί ,ούζο και ρακί  με «μεζέ »  κυρίως τους  χειμωνιάτικους μήνες  βρασμένα λούπινα.
Ο καφενές με το πέρασμα των χρόνων  επεκτάθηκε προσφέροντας  είδη μπακαλικής και σταδιακά μετατράπηκε σε τοπικό … πολυκατάστημα  στο οποίο έβρισκες  και βρίσκεις από …βελόνι έως καλλυντικά.
Η πελατεία μεγάλωνε ,η φτώχεια που μάστιζε την Ελληνική ύπαιθρο είχε χτυπήσει και το χωριό μας και μαζί με την φτώχεια μεγάλωναν τα τεφτέρια και τα βερεσέδια .
Πάντα αγόγγυστος και χαμογελαστός  ο αείμνηστος Βασίλης Μαρκόπουλος πίστωνε τους περισσοτέρους αν και γνώριζε ότι  ήταν πολύ δύσκολο να μαζέψει τα χρέη
Στις καρέκλες του έχουν καθίσει υπουργοί ,βουλευτές ,επιστήμονες ,επιχειρηματίες ,καλλιτέχνες  από κάθε γωνιά της Ελλάδος ακόμα και το εξωτερικό μα πάνω από όλα αμέτρητοι ταξιδιώτες από κάθε σημείο του ορίζοντα .
Αυτός ο  χώρος, με περίπου 10-15 τραπέζια  τραπέζια,  κρατά τον παραδοσιακό του χαρακτήρα χωρίς στολίδια, και δεν έχει φύγει από τα χέρια της οικογένειας!
Είναι κάτι σαν κειμήλιο μάλλον.
Τώρα τον καφενέ τον έχει  ο γιός του

Τεφτέρι εσόδων εξόδων του 1953 σε χιλιάδες δραχμές.
Σαράντος  . 
Δύο  γενεές κρατούν το μαγαζί. Δύο διαφορετικές ιστορίες ζωής. Κληρονομιά ο καφενές, κληρονομιά και η πελατεία.
Υπάρχουν ηλικιωμένοι  πελάτες που στο ίδιο μέρος  έπιναν  και πίνουν τον ελληνικό καφέ τους και τα κρασάκια τους ,για περισσότερα από 60 χρόνια .
Εξήντα  χρόνια στις ίδιες καρέκλες, εξήντα χρόνια  στις χαρές και τις λύπες του χωριού μας .
Ο καφενές  αυτός  γνώρισε

μεγάλη άνθηση και έγινε στέκι. Τα παλιά τα χρόνια, οι επισκέπτες του χωριού μας και οι περαστικοί για την Χώρα  από τα χωριά εκεί έκανα μία στάση , μία ανάπαυλα  στο ταξίδι τους  ξεκουράζοντας για λίγο τους εαυτούς τους και  τα άλογα τους.

Σήμερα ο καφενές έχει επεκταθεί και σε ταβέρνα τις βραδινές κυρίως ώρες  με σπεσιαλιτέ το παστό καγιανά ,τον τηγανητό  μπακαλιάρο και φυσικά το περίφημο σουβλάκι του ..ακούραστου Σαράντου .
Σήμερα η τρίτη γενεά ο συνώνυμος εγγονός του ιδρυτή Βασίλης Μαρκόπουλος ο νεώτερος έφτιαξε  "σελίδα" στο Facebook για το ιστορικό μας στέκι
Η  πελατεία  συνεχίζει να ποικίλλει ενώ ξεχωρίζουν οι θαμώνες  που προτιμούν το μέρος, χρόνια τώρα και δεν το αλλάζουν με τίποτα!
Άλλωστε, τα στέκια δεν αλλάζουν παραμένουν πάντα μέσα στην καρδιά μας

Β.Μ
Διαβάστε περισσότερα...

ΠΥΛΙΑ - Φθάνει πιά ….χορτάσαμε οράματα !

Χορτάσαμε από οράματα  εξαγγελίες και μεγαλόπνοα σχέδια για την ανάπτυξη της Μεσσηνίας από τους αιρετούς μας σε Αντιπεριφέρεια και Περιφέρεια Πελοποννήσου .
Ας κοιτάξουμε όμως λίγο και τα μικρά την καθημερινότητα που ο κάθε πολίτης αυτού του τόπου αντικρίζει σε καθημερινή βάση .
Είχαμε το ευτύχημα  (κατά πολλούς)  να επενδύσει στην Πυλία στο Ρωμανού ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος κάνοντας το δημιούργημα του σημείο αναφοράς στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη .
Αλλά….
Για την οδική πρόσβαση  στο συγκρότημα υπάρχουν δύο επιλογές μετά τον κόμβο της Καζάρμας .
Η πρώτη από τον οδικό  άξονα  Σουληνάρι – Χανδρινού –Πύλος  και η  δεύτερη από τον οδικό άξονα  Μεταμόρφωση – Χώρα –Ρωμανός
Στην Πρώτη επιλογή  το κομμάτι του οδικού δικτύου ειδικά στον οικισμό Στενωσιά (Λέζαγα ) θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο  ….Βαγδάτης μετά την εισβολή  των Αμερικάνων
Ενώ η δεύτερη  στο κομμάτι Τουλούπα χάνι –Στροφή Μεταξάδας  η παράκαμψη της Μεταμόρφωσης  παρά τις χρυσοπληρωμένες μελέτες  έμεινε μόνο στα χαρτιά και κανένας δεν γνωρίζει  σε ποια ντουλάπια παραμένουν κλειδωμένες  (οι μελέτες )αν και το ΕΣΠΑ κλείνει.
Το ποιο τραγικό όμως είναι ότι σε απόσταση αναπνοής από  την ναυαρχίδα του Ελληνικού τουρισμού περιοχή της ΠΟΤΑ Ρωμανού υπάρχουν τα Ανάκτορα του Βασιλιά Νέστορα.
Για χιλιάδες  ξένους επισκέπτες  ήταν όνειρο ζωής να γνωρίσουν από  κοντά  τα μοναδικά δημιουργήματα του σοφού βασιλιά της Αρχαίας Πύλου .
Δυστυχώς όμως  τα ανάκτορα αισίως φθάνουν τα ….κρατηθείτε ΔΥΟ χρόνια κλειστά λόγω …έργων .
Άντε τώρα να εξηγήσεις  στον ξένο επισκέπτη τι σημαίνουν έργα από το ….Ελληνικό δημόσιο και τις υπηρεσίες του .
Στην ίδια περιοχή περισσότεροι  από 25.000 κάτοικοι υδρεύονται  για πάνω από 40 χρόνια από τον σύνδεσμο ύδρευσης ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ με δίκτυο κατασκευασμένο κατά το ήμισυ από σωλήνες αμιάντου .
Ας φωνάζουν χρόνια οι ….Κουτόφραγκοι εταίροι μας ότι ο Αμίαντος είναι καρκινογόνος  για τους αιρετούς μας  και τους καρεκλοκενταύρους της δημόσιας διοίκησης  δεν υφίσταται θέμα …μήπως άλλωστε αυτοί και οι οικογένειες τους υδρεύονται από το συγκεκριμένο  δίκτυο η Καλαμάτα και η …Τρίπολη πέφτουν λίγο μακριά .
Στις προσεχείς αυτοδιοικητικές  εκλογές που θα είστε και πάλι υποψήφιοι μιλήστε στους ντόπιους για τα ..οράματα σας,  για την μυθική  Πελοπόννησο για το  «πράσινο περιβάλλον » που θα  δημιουργήσουν οι σκουπιδοεταιρείες  σας και αφήστε στην άκρη τα τόσο …ασήμαντα ,για εσάς προβλήματα που άπτονται της δημόσιας υγείας και της καθημερινότητας του Πύλιου πολίτη

Β.Μ
Διαβάστε περισσότερα...

23.11.13

ΠΥΛΟΣ-ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΚΑΡΤΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Ο Δήμος Πύλου-Νέστορος προχωρά στην έκδοση «Δημοτικής Κάρτας Αλληλεγγύης». Πρόκειται για μια πρωτοβουλία του Δήμου σε συνεργασία με τους επιχειρηματίες, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στον τομέα των τροφίμων, της ένδυσης-υπόδησης, της παιδείας και της ιατρικής περίθαλψης, προκειμένου να ανακουφιστούν οι ασθενέστεροι οικονομικά συνδημότες μας.

Με ομόφωνη απόφασή του το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε και θα προβεί στην έκδοση Δημοτικής Κάρτας Αλληλεγγύης για τους συμπολίτες μας οι οποίοι έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση και δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στις βασικές και καθημερινές τους ανάγκες. Ο Δήμος έχει συνάψει συμφωνία συγκεκριμένης ετήσιας έκπτωσης προς τους δικαιούχους.

Οι ενδιαφερόμενοι καλούνται να προσέλθουν στα Κ.Ε.Π των Βλαχόπουλου, Μεθώνης, Πύλου, Χανδρινού, Χαρακοπιού, Χώρας, στο Δημοτικό Κατάστημα Κορώνης και στους ανταποκριτές του ΟΓΑ, από τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013 μέχρι και την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013, όπου μπορούν να ενημερώνονται και να καταθέτουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά, για την έκδοση της Δημοτικής Κάρτας Αλληλεγγύης.

Τι είναι η Δημοτική Κάρτα Αλληλεγγύης! Ο Δήμος θα εκδώσει και θα εφοδιάσει με ειδική ονομαστική κάρτα κάθε οικογένεια ή μεμονωμένο άτομο που αποδεδειγμένα ανήκει σε μία τουλάχιστον από τις παρακάτω κατηγορίες:

1)      Άτομα με Ειδικές Ανάγκες
2)      Άτομα με βεβαιωμένο ποσοστό αναπηρίας
3)      Άνεργοι
4)      Πολύτεκνοι
5)      Μονογονεϊκές οικογένειες
6)      Ανασφάλιστοι

Τα παραπάνω αποδεικνύονται από τα κάτωθι δικαιολογητικά:

1)      Εκκαθαριστικό Εφορίας
2)      Πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης
3)      Αποφάσεις αναπηρίας
4)      Προνοιακό επίδομα
5)      Κάρτα ανεργίας

Οι δικαιούχοι καλούνται να προσκομίσουν όλα τα απαραίτητα, κατά περίπτωση, δικαιολογητικά. Σε όλες τις περιπτώσεις το εκκαθαριστικό εφορίας είναι αναγκαίο.

Με την κίνηση αυτή ο Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο, αναγνωρίζοντας τις οικονομικές δυσκολίες και τις επιπτώσεις τους στη διαβίωση των συμπολιτών μας, ευελπιστούν να συμβάλλουν στην ανακούφιση των ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Η ανταπόκριση των επιχειρηματιών υπήρξε άμεση και αυτό επιβεβαιώνει το αίσθημα αλληλεγγύης και ενισχύει την κοινωνική συνοχή. Ο Δήμος ευχαριστεί όλους τους επαγγελματίες οι οποίοι αγκάλιασαν τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία.
Διαβάστε περισσότερα...