Από τη νότια Κρήτη έως τα παράλια της Ροδόπης. «Οι περιοχές εκείνες που αντιμετωπίζουν το εντονότερο πρόβλημα είναι εκείνες που έχουν μεγάλες αρδευτικές γεωτρήσεις ή αντλούν νερό από το εσωτερικό της γης για να καλύψουν τις υδρευτικές ανάγκες της περιόδου αιχμής», δηλώνει ο κ. Παναγιώτης Σαμπατακάκης, υδρογεωλόγος, πρόεδρος του Συλλόγου Επιστημόνων στο Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Μελετών (ΙΓΜΕ).
Για την Δυτική Μεσσηνία λέει ο κ. Σαμπατακάκης.
Η θάλασσα έχει διεισδύσει 1 - 2 χιλιόμετρα στα παράκτια υπόγεια αποθέματα της περιοχής. «Το ιδιαίτερο στην περίπτωση αυτή δεν είναι το πόσο βαθιά έχει διεισδύσει η θάλασσα, αλλά πόσο επιμήκης είναι η ζώνη όπου παρουσιάζεται το πρόβλημα, η οποία ξεκινάει πλέον λίγο μετά τον Πύργο»,
Τα προβλήματα αυτά, βέβαια, δεν είναι σημερινά. «Άρχισαν να γίνονται αισθητά ήδη από τη δεκαετία του '70, όταν η μείωση των βροχοπτώσεων οδήγησε σε μια απότομη αύξηση των γεωτρήσεων, τόσο για άρδευση, όσο και για ύδρευση», εξηγεί ο κ. Γιώργος Καρατζάς, καθηγητής στο Τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος του Πολυτεχνείου Κρήτης και διευκρινίζει:
«Αποτέλεσμα είναι το νερό να μην μπορεί αρχικά να χρησιμοποιηθεί για ύδρευση και αργότερα, όσο αυξάνεται η αλατότητα, ούτε για άρδευση, καθώς υποβαθμίζει τα εδάφη. Η ζημιά αυτή μπορεί να αποκατασταθεί, αλλά θα χρειαστούν τουλάχιστον 50 χρόνια».
Μία σελίδα ποικίλης ύλης
