«Η Μεταμόρφωση απαιτεί, δεν επαιτεί…», αυτό είναι το μήνυμα που θέλουν να δώσουν όλοι οι Σκαρμηγκαίοι στην Δημοτική αρχή του Δήμου Παπαφλέσσα
Αυτό που ζητάμε σήμερα, είναι η Μεταμόρφωση να κερδίσει το χαμένο έδαφος, είναι να πάρει το μερίδιο που της ανήκει, από την πίτα που κάποτε μοιράστηκαν άλλοι αφειδώς και η Μεταμόρφωση έμεινε στο περιθώριο, ως απλός παρατηρητής.
Τις πταίει, είναι μία μεγάλη κουβέντα που ίσως δεν έχει και τόση σημασία να ειπωθεί σήμερα.
Ίσως να έχει σημασία να ειπωθεί στο μέλλον.
Άλλωστε, η ιστορία καταγράφει τα τεκταινόμενα και οι όποιοι υπεύθυνοι θα κριθούν στο μέλλον. Η ουσία είναι, ότι η Μεταμόρφωση με τα τόσα πλεονεκτήματα, έχει μείνει πολύ πίσω.
Μοιάζει με έναν αγώνα δρόμου, με την Μεταμόρφωση λαχανιασμένη να προσπαθεί να φθάσει τους πρώτους, ωστόσο οι αντοχές να την εγκαταλείπουν στην διαδρομή και να μένει πολλές στροφές πίσω και με μεγάλη διαφορά.
Η Μεταμόρφωση , δεν ζητά χάρες, δεν ζητά να της δώσουν κάτι που δεν της ανήκει. Η Μεταμόρφωση , ζητά αυτό που πραγματικά δικαιούται.
Ζητά τα αυτονόητα.
Δεν μπορεί κάτι να είναι δεδομένο για τους μισούς και όχι για τους άλλους μισούς. Δεν μπορεί να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και όπως και να το κάνουμε, υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει.
Η Μεταμόρφωση καταστράφηκε από τον υποχρεωτικό Καποδίστρια 1 .
Κανείς δεν το ήθελε αυτό, όμως έγινε. Μακάρι να μην γινόταν. Έγινε και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Αυτό που χρειάζεται είναι η στήριξη, η ώθηση, το ενδιαφέρον όλων αυτών που συχνά-πυκνά χρησιμοποίησαν αυτό το χωριό .
Αυτό το χωριό που έχει την δική του ξεχωριστή θέση στην τοπική ιστορία.
Αυτό το χωριό που διεκδικεί την δική του ξεχωριστή θέση στην ιστορία του μέλλοντος
Γιατί υπάρχει και κάτι που διαφεύγει στους περισσότερους.
Ο τόπος αυτός, μπορεί να έχει απεριόριστες δυνατότητες, μπορεί να έχει όλες τις προϋποθέσεις, μπορεί να έχει ανθρώπινο δυναμικό, έτοιμο να προσφέρει για να αναγεννηθεί το χωριό μας .
Όταν όμως, οι άνθρωποι συναντούν την αδιαφορία.
Όταν βλέπουν ότι οι προσπάθειές τους πέφτουν στο κενό.
Όταν θεωρούν ότι βρίσκονται στο περιθώριο, όσο και να μην το θέλουν νιώθουν τις δυνάμεις τους να τους εγκαταλείπουν…
Νιώθουν απομονωμένοι, ξεχασμένοι, φοβούνται να αναλάβουν πρωτοβουλίες και τελικά ποιο είναι το αποτέλεσμα;
Τέλμα.
Ε, λοιπόν, η Μεταμόρφωση δεν το θέλει άλλο αυτό. Δεν μπορεί να πορευτεί άλλο έτσι. Τα παιδιά της θέλουν να δημιουργήσουν.. Τα παιδιά τους ονειρεύονται ένα καλύτερο σήμερα, ένα ακόμη καλύτερο αύριο. Ας μην τους κόψουν κάποιοι για ακόμη μία φορά τα φτερά.
