Στα παιδικά μου χρόνια περπατώντας στους δρόμους του χωριού μας πάντα μου
προξενούσε απορία ότι δεν υπήρχαν πινακίδες σε τοίχους σπιτιών που αντίκριζα στα κεφαλοχώρια πχ.. στην
Χώρα που έγραφαν: «οδός …τάδε ,βασανίζοντας το μυαλό μου να βρω ποιος ήταν …ο
τάδε και γιατί ο δρόμος έφερε το όνομα του »
Πέρασε μισός αιώνας και ακόμα σκέφτομαι …μα καλά η
Μεταμόρφωση δεν έχει βγάλει σπουδαία
ονόματα που διέπρεψαν στον τομέα τους, τίμησαν με την παρουσία τους, στους κλάδους
που ασχολήθηκαν την γενέτειρα γή …πόσα πτυχία Σκαρμιγκαίων δεν ανέφεραν ….«Εκ
Μεταμορφώσεως Μεσσηνίας ορμώμενος »
άραγε κάποια στιγμή δεν πρέπει και εμείς οι Νεοέλληνες με κάποιο τρόπο να
τιμήσουμε το όνομα τους όπως αυτοί τίμησαν
σε δύσκολους καιρούς τον τόπο μας ;
Εδώ και αρκετά χρόνια δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα σοκάκια και
μονοπάτια μέσα στο χωριό. Παντού έχουν ανοιχτεί δρόμοι που έχουν ασφαλτοστρωθεί
και τα αυτοκίνητα βρίσκονται στις αυλές μας.
Πρόοδος! …αλλά ξεχάσαμε το παρελθόν μας
Εδώ τώρα ασχολούμαστε με την Ανάπτυξη τι να τα κάνουμε όλα
αυτά ποιος ασχολείται θα μας αντιτείνουν ορισμένοι!
Χρόνια τώρα έχει καλλιεργηθεί η άποψη του «σιγά ρε, και
ποιος ήταν αυτός;
Τι προσέφερε στο λαό;».
Συνήθως την εκφέρουν αυτοί, που η προσφορά τους στα κοινά,
είναι εφάμιλλη του έργου ενός υπερδραστήριου μηδενικού.
Αυτή η αντίληψη είναι που οδήγησε τα πάντα σε απαξία.
Μ’ αυτά φτάσαμε στο πάτο.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα απλά.
Ας ξεκινήσουμε έναν
αγώνα μνήμης ενάντια στη λήθη.
«Μια χώρα που δεν
σέβεται το παρελθόν της είναι πάντα ευάλωτη σε αυτούς που θα ήθελαν να
πρωταγωνιστήσουν στο παρόν της».
Προσοχή!
Δεν μιλάμε για αρρωστημένη, ανιστόρητη, φασίζουσα
προγονολατρεία.
Ας ξεκινήσουν την ονοματοδοσία των δρόμων του χωριού μας.
Μην αφεθούν στη γραφειοκρατική ραθυμία.
Μην χαθούν σε λαβύρινθο γνωμών ασχέτων «επαϊόντων».
Μην περιμένουν εγκρίσεις «αρμοδίων υπηρεσιών».
Η τιμή στους προγόνους μας, είναι δική μας ευθύνη. Αφορά
εμάς, όλους τους Σκαρμηγκαίους.
Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για όλους αυτούς.
Για τους παππούδες μας για τους προγόνους μας .
Είναι οι δικοί μας «παλαιοί των ημερών».
Ας βιαστούμε.
Αν δεν θέλουμε σε λίγα χρόνια να μιλάμε για την «Οδό Τζούλιας Αλεξανδράτου », να μένουμε στην
«Οδό Μάρκου Σεφερλή» ή να περπατάμε
στην « Οδό Κώστα Μήτρογλου».
