Πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια το χωριό Κρεμμύδια μπήκε στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες
ως το χωριό με το μεγαλύτερο ποσοστό πτυχιούχων επιστημόνων στο σύνολο των
κατοίκων του.
Την εποχή εκείνη οι κάτοικοι ήταν περισσότεροι από οκτακόσιοι.
Ακριβώς δέκα χρόνια μετά, στο άλλοτε «χωριό των πτυχιούχων» ζουν λιγότεροι από
πεντακόσιοι άνθρωποι, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι ηλικιωμένοι.
Πριν
από λίγα χρόνια έκλεισε και το μοναδικό δημοτικό σχολείο λόγω έλλειψης μαθητών!
Συνήθως τα χωριά στην επαρχία γίνονται ονομαστά για την παραγωγή τους σε καπνά,
σταφίδα, λάδι κ.λπ.
Το 1999, όμως, το χωριό Κρεμμύδια στο νομό Μεσσηνίας
κατάφερε κάτι που δεν είχε καταφέρει καμία άλλη περιοχή μέχρι τότε:
να
εξασφαλίσει μία θέση στο διάσημο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες για τη μεγαλύτερη «παραγωγή»
πτυχιούχων επιστημόνων!
Σύμφωνα με τη σχετική αναφορά που υπάρχει στο βιβλίο
Γκίνες του 1999, το ποσοστό αναλογίας επιστημόνων επί του γενικού πληθυσμού της
κοινότητας ανερχόταν στο 30%!
«Κάθε σπίτι στο χωριό είχε έναν με δύο
πτυχιούχους» είπε στην «Espresso» ο Χρήστος Κουτσουμπός, ο οποίος είναι
συνταξιούχος αρχιτέκτονας και έχει κάνει έρευνα για το χωριό του.
Όπως λέει,
από αυτούς οι περισσότεροι ήταν γιατροί, μηχανικοί, καθηγητές, απόφοιτοι
οικονομικών σχολών, φαρμακοποιοί, ενώ δύο από αυτούς δίδασκαν σε πανεπιστήμιο:
ο ένας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ο άλλος σε κολέγιο της Αγγλίας.
«Για το ποσοστό αυτό εξετάσαμε πληθυσμιακά τέσσερις δεκαετίες. Κατά μέσο όρο ο πληθυσμός του χωριού γι' αυτό το διάστημα ανερχόταν σε 883 κατοίκους. Οι ενεργοί πτυχιούχοι ανωτάτων σχολών ήταν 273», τονίζει ο κ. Κουτσουμπός, ο οποίος μας εξηγεί και τους λόγους για τους οποίους η συγκεκριμένη φουρνιά δεν ασχολήθηκε με τις αγροτικές εργασίες, όπως οι παππούδες τους, αλλά αντιθέτως προτίμησε να καλλιεργήσει το πνεύμα της:
«Για το ποσοστό αυτό εξετάσαμε πληθυσμιακά τέσσερις δεκαετίες. Κατά μέσο όρο ο πληθυσμός του χωριού γι' αυτό το διάστημα ανερχόταν σε 883 κατοίκους. Οι ενεργοί πτυχιούχοι ανωτάτων σχολών ήταν 273», τονίζει ο κ. Κουτσουμπός, ο οποίος μας εξηγεί και τους λόγους για τους οποίους η συγκεκριμένη φουρνιά δεν ασχολήθηκε με τις αγροτικές εργασίες, όπως οι παππούδες τους, αλλά αντιθέτως προτίμησε να καλλιεργήσει το πνεύμα της:
«Ξεκίνησαν κάποιοι και ακολούθησαν οι
υπόλοιποι. Τότε ήμασταν η εξαίρεση». Από τότε τα πράγματα άλλαξαν δραματικά.
Το
χωριό τα τελευταία χρόνια «αιμορραγεί» πληθυσμιακά, ενώ αποτέλεσμα της
αστυφιλίας και της γήρανσης του πληθυσμού ήταν να κλείσει το δημοτικό σχολείο,
αφού δεν υπήρχαν πια μαθητές.
«Το γεγονός ότι το χωριό γερνάει οφείλεται κυρίως
στη μεγάλη παραγωγή επιστημόνων που παρατηρήθηκε τα προηγούμενα χρόνια.
Είναι
κι αυτό μια συνέπεια της προόδου», είπε στην «Espresso» ο πρώην πρόεδρος της
κοινότητας Γεώργιος Μαγγανάς, εννοώντας ότι η επαρχία δεν προσφέρει ευκαιρίες
για μορφωμένους ανθρώπους.
Επισήμανε δε πως κάτι ανάλογο έχει παρατηρηθεί και
στα υπόλοιπα χωριά της περιοχής που έδειξαν ενδιαφέρον για τα γράμματα.
Όπως
και να 'χει, η ζωή στο χωριό συνεχίζεται με τους τελευταίους κατοίκους να
επιδίδονται σε αυτό που επί αιώνες έμαθαν να κάνουν: την καλλιέργεια της γης.
Ο Βουφραδιώτης
