Σαν πας Μαλάμω'μ για νερό... στη βρύση θα σε καρτερώ.
Αν η Μαλάμω ανταποκριθεί στο κάλεσμα του καλού της και πάει στη βρύση να γεμίσει τη στάμνα της όταν αυτός θα ποτίζει το άλογό του, ίσως ανταλλάξουν και ένα γλυκό φιλάκι.
Εάν ήθελε να του κάνει ένα καψονάκι, να τον ''στήσει'', έτσι για να δοκιμάσει την αγάπη του και πήγε στο ραντεβού μερικές δεκαετίες αργότερα, τότε σίγουρα δε θα βρήκε ούτε τον καλό της, μα ούτε και τη βρύση γιατί πλέον οι ερπύστριες από τις μπουλντόζες του
Δεν υπολόγισε την εξέλιξη.
Τον πολιτισμό.
Δε
φαντάστηκε η καψερή οτι θα ρθει καιρός που δε θα χρειάζεται να πάει στη
βρύση να γεμίσει τη στάμνα της, γιατί το νερό θα υπάρχει μέσα στο σπίτι
της και με μια κίνηση του χεριού, στρίβοντας ένα διακόπτη, θα έχει όσο
νερό θέλει.Ούτε η Μαλάμω μπορούσε να σκεφτεί τέτοια πράματα εκείνο το καιρό, μα ούτε και εμείς σήμερα που ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας και της ταχύτητας μπορούμε να σκεφτούμε τι θα μας ξημερώσει αύριο.
Καθημερινώς κάτι καινούργιο μπαίνει στη ζωή μας και εμείς παθιασμένοι και αχόρταγοι καταναλωτές όπως έχουμε καταντήσει, το αρπάζουμε, το βάζουμε στο κομοδίνο, πετάμε το παλιό που μέχρι χτες ήταν καινούργιο και σε λίγο καιρό, κοιτάμε με νοσταλγία στις αντίκες όλα αυτά που θεωρήσαμε άχρηστα και πετάξαμε.
Όπως με νοσταλγία αναπολούμε αυτές τις παλιές βρύσες θυμίζοντας μας εκείνες τις εποχές και τον ρόλο που έπαιξαν στη ζωή μας.
Η παλιά μας βρύση θα μπορούσε άνετα να χαρακτηρισθεί ''έργο τέχνης'', ψηλή, αριστοκρατική, με τα καλοπελεκημένα αγκωνάρια μα τα ωραία πέτρινα πεζούλια της στις δύο άκρες για να ακουμπάνε τις στάμνες και τις βαρέλες για να τις ζαλώνονται εύκολα.
Η βρύση αυτή ήταν τόπος ξεκούρασης των οδοιπόρων, των περαστικών που έβρισκαν λίγη δροσιά και ανακούφιση με το δροσερό νεράκι.
Τις Κυριακές, μετά την εκκλησία, οι γυναίκες έφευγαν σκυφτές και βιαστικές για το σπίτι να ετοιμάσουν το φαγητό.
Οι άντρες έμεναν στα μαγαζιά για καφεδάκι, ουζάκι, για καμιά πρέφα μέχρι να έρθει η ώρα του φαγητού.
Είχε πολύ κόσμο τότε το χωριό.
Συνήθως τις Κυριακές ερχόταν και κάποιο τρακτέρ η καμιά φρέζα με είδη μαναβικής.
Ντομάτες, λαχανικά, φρούτα, καρπούζια κ.λ.π.
Αργότερα την παλιά βρύση αντικατέστησαν οι βρύσες της γειτονιάς, με κύριο χαρακτηριστικό το στόμα του λιονταριού που ήταν σπαρμένες σε κάθε γειτονιά και στον κεντρικό δρόμο του χωριού, οι οποίες είχαν κι αυτές τη δική τους ιστορία.
Όταν γινόταν κάποιος γάμος, η νύφη πήγαινε με τα πόδια στην εκκλησία συνοδευόμενη από το σόι που σε όλη τη διαδρομή τραγουδούσε εναλλάξ.
Πρώτα οι άντρες και μετά το "επιαναν" οι γυναίκες.
Όπου περνούσε το συμπεθεριό, έβγαιναν όλοι στα μπαλκόνια και πετούσαν ρύζι.
Η νύφη δε, σε κάθε βρύση πετούσε λεφτά ( κέρματα ) για να τρέχει η ευτυχία στο σπιτικό της όπως τρέχει το νερό στη βρύση.
Εκεί γινόταν πραγματικός πόλεμος.
Σκάβαμε με τα νύχια μας το χώμα μήπως είχε χωθεί κάνα πενηνταράκι κάτω από καμιά πέτρα. Μετά φεύγαμε πιλάλα για την επόμενη.
Βλέπουμε λοιπόν οτι αυτές οι βρύσες, είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας.
Ήπιαμε το νερό τους, πλυθήκαμε με αυτό, ζήσαμε.
Δικαιολογημένα ο λαός θέλησε να τις κάνει σημείο αναφοράς στη ζωή του κάθε χωριού, για όμορφες γραφικές συνήθειες, τόπο για ειδύλλια, για νεανικά σκιρτήματα και χτυποκάρδια, μέχρι απόκοσμες παραδόσεις και θρύλους για αερικά, νεράιδες και ξωτικά.
Όλα αυτά όμως με τον καιρό χάθηκαν και η ομορφιά τους ξεθώριασε.
Οι βρύσες ''μετακόμησαν'' μέσα στα σπίτια, οι μπουγάδες χώθηκαν στα πλυντήρια, ζώα πια δεν υπάρχουν στις αυλές και στα κατώγια για να ξεδιψούν στη βρύση.
Έτσι, οι παλιές αυτές βρύσες, ρημάχτηκαν από τον χρόνο.
Τα σύγχρονα δίκτυα διανομής νερού αφαίρεσαν την χρησιμότητά τους.
Άρχισαν να ερημώνουν, να μαραζώνουν, εξαφανίζονται να στερεύουν από την αδιαφορία χάνοντας έτσι τη δόξα και την ομορφιά τους παραμένοντας στην μνήμη μας σαν μια σταγόνα ιστορίας στο πέρασμα του χρόνου
Αυτές οι βρύσες, οι θολωτές εξώπορτες, οι πέτρινες πεζούλες, οι φούρνοι, τα πηγάδια είναι η κληρονομιά μας.
Είναι η ιστορία μας, είναι το χτες.
Εάν χάσουμε το χτες, δε θα έχουμε αύριο.
Αργότερα την παλιά βρύση αντικατέστησαν οι βρύσες της γειτονιάς, με κύριο χαρακτηριστικό το στόμα του λιονταριού που ήταν σπαρμένες σε κάθε γειτονιά και στον κεντρικό δρόμο του χωριού, οι οποίες είχαν κι αυτές τη δική τους ιστορία.
Όταν γινόταν κάποιος γάμος, η νύφη πήγαινε με τα πόδια στην εκκλησία συνοδευόμενη από το σόι που σε όλη τη διαδρομή τραγουδούσε εναλλάξ.
Πρώτα οι άντρες και μετά το "επιαναν" οι γυναίκες.
Όπου περνούσε το συμπεθεριό, έβγαιναν όλοι στα μπαλκόνια και πετούσαν ρύζι.
Η νύφη δε, σε κάθε βρύση πετούσε λεφτά ( κέρματα ) για να τρέχει η ευτυχία στο σπιτικό της όπως τρέχει το νερό στη βρύση.
Εκεί γινόταν πραγματικός πόλεμος.
Σκάβαμε με τα νύχια μας το χώμα μήπως είχε χωθεί κάνα πενηνταράκι κάτω από καμιά πέτρα. Μετά φεύγαμε πιλάλα για την επόμενη.
Βλέπουμε λοιπόν οτι αυτές οι βρύσες, είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας.
Ήπιαμε το νερό τους, πλυθήκαμε με αυτό, ζήσαμε.
Δικαιολογημένα ο λαός θέλησε να τις κάνει σημείο αναφοράς στη ζωή του κάθε χωριού, για όμορφες γραφικές συνήθειες, τόπο για ειδύλλια, για νεανικά σκιρτήματα και χτυποκάρδια, μέχρι απόκοσμες παραδόσεις και θρύλους για αερικά, νεράιδες και ξωτικά.
Όλα αυτά όμως με τον καιρό χάθηκαν και η ομορφιά τους ξεθώριασε.
Οι βρύσες ''μετακόμησαν'' μέσα στα σπίτια, οι μπουγάδες χώθηκαν στα πλυντήρια, ζώα πια δεν υπάρχουν στις αυλές και στα κατώγια για να ξεδιψούν στη βρύση.
Έτσι, οι παλιές αυτές βρύσες, ρημάχτηκαν από τον χρόνο.
Τα σύγχρονα δίκτυα διανομής νερού αφαίρεσαν την χρησιμότητά τους.
Άρχισαν να ερημώνουν, να μαραζώνουν, εξαφανίζονται να στερεύουν από την αδιαφορία χάνοντας έτσι τη δόξα και την ομορφιά τους παραμένοντας στην μνήμη μας σαν μια σταγόνα ιστορίας στο πέρασμα του χρόνου
Αυτές οι βρύσες, οι θολωτές εξώπορτες, οι πέτρινες πεζούλες, οι φούρνοι, τα πηγάδια είναι η κληρονομιά μας.
Είναι η ιστορία μας, είναι το χτες.
Εάν χάσουμε το χτες, δε θα έχουμε αύριο.
Β.Μ
