Αναπολώντας το χθες...

Αχνά στη μνήμη μου, αλλά με ευχάριστα συναισθήματα, έρχονται από τα παιδικά μου χρόνια, μνήμες που μου άφησαν τα παλιά αξέχαστα καφενεία στο χωριό μου. 

Θύμισες, πολλές στο χωριό μου ανάμεσα σε άνδρες να παίζουν στο ξύλινο τραπέζι τους, κυρίως πρέφα, ή κολτσίνα. 

Εξωτερικά κάποιοι γέροι που έπιναν πάνω στο μεταλλικό στρογγυλό τραπέζι. 

Με το που με έπαιρνε ο πατέρας μου μαζί του στο παλιό καφενείο, όλες μου οι αισθήσεις είχαν ένα ενδιαφέρον!  

Η όσφρηση, γεμάτη από ποικίλες μυρωδιές από καφέ ούζο και από τις γκαζόζες!
Η γεύση από τα λουκούμια και βανίλια που τα σέρβιραν με συνοδεία νερού. 

Το λουκουμάκι στο πιατελάκι του καφέ με μια οδοντογλυφίδα και δίπλα το ποτήρι με το κρύο νερό, από το ψυγείο του πάγου, τη δε βανίλια στο κουτάλι και μέσα στο νερό, που μετά έμαθα ότι το λέμε και υποβρύχιο!
Θυμάμαι τα διάφορα ζαχαρωτά και γλυκά του κουταλιού κυρίως, θα μου μείνουν αξέχαστα!
Η ακουστική, που θα ήταν είτε από το ραδιόφωνο κάποιο τραγούδι του Θεοδωράκη, "η μυρτιά", είτε τα γέλια και τα καλαμπούρια των θαμώνων! Αυτά ήταν τότε στη μόδα, για να κερνάνε τα παιδιά, και σπανίως γυναίκες, που θα ήταν σύζυγοι κάποιων θαμώνων, που θα πήγαιναν μετά την εκκλησία να κεράσουν την οικογένεια ένα γλυκό. 

Οι γυναίκες απείχαν από τα καφενεία, διότι ήταν περιοχή κυρίως ανδροκρατούμενη. 

Στο καφενείο ο κάθε ένας από το χωριό, θα μάθαινε τα νέα, τι μέλλει γενέσθαι. 

Θα διάβαζε την εφημερίδα του, να δει τι γίνεται στον κόσμο. 

Πολλοί ήταν και τότε που διψούσαν για μάθηση, και διάβαζαν εκτός από τις εφημερίδες, και ένα φυλλάδιο παραπάνω.
Έτσι διάβαζαν και τα περιοδικά της εποχής, Ρομάντζο, Βεντέτα, Φαντάζιο, Θησαυρό κλπ
Και τότε ο κόσμος ενδιαφερόταν για τα καλλιτεχνικά, αλλά και ο Καζαμίας ήταν ένα βιβλίο που το "ξεκκοκαλιζαν" γιατί ήταν εν μέρει το…ευαγγέλιο τους!
Άνθρωπος που δεν σύχναζε τότε στα καφενεία, δεν θεωρείτο φυσιολογικός!
Ο άνθρωπος που κλεινόταν τα βράδια σπίτι του, θεωρείτο μη κοινωνικό άτομο, και η κοινωνία τον θεωρούσε κατώτερη προσωπικότητα. 

Στα καφενεία θυμάμαι να γίνονται πολύ ωραία καλαμπούρια, που μας έκαναν να ξεραινόμαστε στα γέλια και εμείς τα παιδιά! 

Ο αυθόρμητος τρόπος που τα έλεγαν μεταξύ τους οι καλαμπουρτζήδες, έδειχνε τον υψηλό βαθμό χιούμορ, ετοιμότητας, και πολλές φορές οι απαντήσεις ξεπερνούσε κάθε φαντασία! 

Τα καφενεία, τότε, θα μπορούσες να τα χαρακτηρίσεις και σαν σχολεία, πολλά μάθαιναν οι νεώτεροι από τους παλιούς, και δίνανε λύσεις στα προβλήματα τους ο ένας τ’άλλου. 

Στους γάμους τότε, δεν καλούσαν χωριανούς, θεωρούντο καλεσμένοι όλοι οι χωριανοί. 

Απλά ανακοίνωναν το γεγονός στο καφενείο, και την ημερομηνία του γάμου, κι από κει διαδίδετο σε όλο το χωριό. 

Πολλές φορές στα καφενεία ερχόταν ο σινεματζής για να παίξει την ταινία του με 5 δρχ οι μεγάλοι και 2 οι μικροί, όπως διαλαλούσε βροντοφωνάζοντας απο νωρίς ο τελάλης του χωριού!

Το καφενείο ήταν έτσι ένας χώρος χαλάρωσης, τις ατελείωτες ώρες, ειδικά για τους ηλικιωμένους. 

Όπως και να’χει ήταν και χώρος ψυχαγωγίας, για όλα τα θεάματα που μπορούσε να δει κανείς τότε, που τηλεόραση δεν υπήρχε. 

Στο καφενείο φαινόταν εύκολα η προσωπικότητα ενός ανθρώπου, από τον τρόπο συμπεριφοράς του, από τα λόγια του και τις πράξεις του. 

Στα καφενεία, σοφοί άνθρωποι της εποχής, έκαναν συζητήσεις, συμβούλια, σε δύσκολους καιρούς, και έβρισκαν λύσεις στα προβλήματα τους.
Από τότε μονάχα οι παλιές φωτογραφίες έμειναν να μας θυμίζουν την εποχή εκείνη την ξέγνοιαστη απλή και ρομαντική..